Op de terugweg van een opdrachtgever, houdt een verkeersregelaar ons staande bij een wegafsluiting. De verkeersregelaar komt op ons aflopen, gebaart ons te blijven staan en het raam open te doen.
De man trekt een ernstig gezicht: “Recherche, toch? Ik zag het direct. Ik zag jullie al een paar keer langsrijden.” Hij somt een aantal zaken op waaraan hij kon zien dat wij van de recherche zouden zijn, variërend van het oranje zwaailicht op de auto (het is een voormalige hulpauto van de Gasunie) tot een niet-bestaand naamplaatje.
“Jazeker”, klinkt ernstig en het zonder enige twijfel naast mij. Sikko Hoogstra, mijn collega/partner in crime bij HA•KA, kon niet anders dan instemmend antwoorden.
Zwaailicht
Vakkundig loodst de verkeersregelaar ons door de wegafzetting heen en zegt dat we de eerste weg links moeten nemen. Ergens bekruipt ons het rare gevoel dat we zo een witte tent in rijden en in een witte overall een plaats delict moeten gaan onderzoeken. De eerste weg links blijkt gelukkig niet te bestaan en we besluiten door te rijden. Sikko zet het zwaailicht van de auto nog even aan als afscheidsgroet naar de verkeersregelaar.
Wij vervolgen vol verbijstering en hilariteit onze weg. We bespreken de overeenkomsten tussen ons werk en recherchewerk. Ook wij stellen verdiepende vragen, zoeken aanknopingspunten en achterhalen het authentieke verhaal om tot een helder en logisch scenario te komen.
Die verkeersregelaar was zo gek nog niet! En waarschijnlijk had hij die avond ook een goed verhaal om thuis te vertellen. Dus als je ons de volgende keer in witte overalls op een afspraak ziet verschijnen weet je hoe dat komt.
Fijne week!
Merel
